چرا جمهوری اسلامی این قدر از محکومیت بابت نقض حقوق بشر در مجامع بین المللی هراس دارد؟ آنها که انقلاب پنجاه و هفت را به یاد می آورند می دانند که تبلیغات علیه نظام سابق با بحث بر سر نقض حقوق بشرشروع شد.
هفته گذشته در خبرگزاریهای جهان متن چهارمین گزارش احمد شهید ناظر شورای عالی حقوق بشر سازمان ملل برای ایران به شورای حقوق بشر را منتشر نمودند. رسانه های جهان نیز او را در حال قرائت گزارش مهمش نشان دادند. این گزارش را شاید بتوان جامعترین گزارش او دانست که حاوی نکات جدیدی بود. آقای شهید در این گزارش به شدت به اعدامهای خودسرانه در ایران اعتراض کرد و آنها را بر خلاف تمام موازین شناخته شده حقوق بین المللی و انسانی دانست. اشاره او به آزار اقلیتهای دینی از جمله مسیحیان ایران هم بسیار برجسته و قابل توجه بود.
اما آنچه انزجار همه حاضران در جلسه مذکور را به دنبال داشت سخنان بی سابقه نماینده عصبانی جمهوری اسلامی در این جلسه بود. آقای جواد اردشیر لاریجانی وقتی قافیه را تنگ دید و قادر نبود به هیچ وجه دفاعی از اعمال زشت و غیر انسانی نظام جمهوری اسلامی بکند، حمله به شخص گزارشگر ویژه کرد. او با متهم کردن احمد شهید، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد، به انجام «تخلفات وسیع»، «جسارت به اسلام» و ارتباط با «گروه‌های تروریستی» گفت که ایران اسناد «تخلفات» او را به سازمان ملل فرستاده است.
همچنین اضافه کرد که گزارش آقای شهید تکرار «حرف‌های آمریکایی‌ها و اسرائیلی‌ها است» و این گزارش «مُهر ضد انقلاب» را دارد.آقای لاریجانی اظهار داشت: «گزارشگر ویژه به طور کامل توسط گروه‌های تروریستی تغذیه می‌شود. عمده کسانی که او از آنها دفاع کرده افرادی هستند که در پوشش مدافعان حقوق بشر رفتار و اقدامات ترویستی داشته‌اند».
او با بیان این که احمد شهید درباره اسلام «جسارت‌های بزرگی» کرده است گفت: «گزارشگر ویژه رسما اعلام کرده است که سب‌النبی و مطالب کفرآمیز نباید تخلف باشد.». لاریجانی در ادامه سخنان خود احمد شهید را به دریافت پول از وزارت امور خارجه آمریکا متهم کرد و گفت که او به خاطر پولی که دریافت کرده «یک‌بار نگفته که سیستم دموکراسی و انتخاباتی که در کشور ما هست در هیچ کجای خاورمیانه وجود ندارد»!
او با بیان این که احمد شهید درباره اسلام «جسارت‌های بزرگی» کرده است گفت: «گزارشگر ویژه رسما اعلام کرده است که سب‌النبی و مطالب کفرآمیز نباید تخلف باشد.». لاریجانی در ادامه سخنان خود احمد شهید را به دریافت پول از وزارت امور خارجه آمریکا متهم کرد و گفت که او به خاطر پولی که دریافت کرده «یک‌بار نگفته که سیستم دموکراسی و انتخاباتی که در کشور ما هست در هیچ کجای خاورمیانه وجود ندارد»!
رئیس حقوق بشر اسلامی گفت: نه اقلیتهای مذهبی در ایران مشکل دارند و نه اقلیتهای قومی. او اظهار داشت: «همه قومیت‌ها خود را ایرانی می‌دانند... اقلیتهای مذهبی [هم] در کشور ما تعریف قانونی دارند و حق و حقوق خود را می‌دانند. آنها نماینده دارند و فعالیت آنها آزاد است.» ایشان تاکید کردند که اقلیتهای دینی در ایران از آزادی کامل برخوردارند چون در قانون اساسی حقوق آنها به رسمیت شناخته شده است!
اما سوال اینجاست که چرا جمهوری اسلامی این قدر از محکومیت بابت نقض حقوق بشر در مجامع بین المللی هراس دارد. آنها که سال 1357 و انقلاب اسلامی ایران را به یاد می آورند می دانند که تبلیغات علیه نظام شاهنشاهی با بحث بین المللی بر سر نقض حقوق بشر در ایران آن زمان شروع شد. رسانه های بین المللی و آمریکائی در واقع با استدلال نقض حقوق بشر در رژیم گذشته زمینه های بلند شدن صدای مخالفان در داخل کشور را فراهم کردند.
در آن شرایط بود که رهبران انقلاب که برخی از آنان حاکمان امروز ایران هستند شروع به تشدید فعالیتهای خود نمودند. آنها از موقعیت به وجود آمده در محکومیت جهانی نقض حقوق بشر در رژیم شاهنشاهی استفاده فراوانی بردند و با سوار شدن بر این موج زمینه های سقوط نظام گذشته را فراهم آوردند.
شاید به دلیل همین تجربه است که آنها اینقدر به مسئله محکومیت خودشان در مجامع بین المللی به خاطر نقض حقوق بشر حساس هستند. آیا در نهایت این مسئله چشم اسفندیار جمهوری اسلامی خواهد شد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر